In de fotocollectie van het Museum Diergeneeskunde komt het niet-wetenschappelijk personeel er door de jaren heen bekaaid vanaf. Een uitzondering is ‘oppasser der honden’ Hendrik van Sluys, die van 1875 tot aan zijn dood in 1905 bij ’s Rijks Veeartsenijschool werkte. Het feit dat Van Sluys, bijgenaamd ‘de hondenboef’ zacht uitgedrukt niet onomstreden was zal hieraan bijgedragen hebben.

Van Sluys bestierde de ‘grote hondenstal’, waar niet alleen de patiënten van de Veeartsenijschool onderdak hadden, maar ook de black and tan terriers uit zijn privékennel ‘Dingle Wallace’! De hondenboef genoot wel meer privileges; zo verleende directeur Wirtz hem verlof zonder de hoogleraren hiervan op de hoogte te stellen. Van Sluys was niet bepaald zachtzinnig: de honden die onder zijn hoede vielen vertoonden regelmatig sporen van geweld. Studenten van de Veeartsenijschool oordeelden niet mals over de man wiens ‘gezicht het honden physionomie overgenomen heeft: ‘De langdurige en innige omgang met honden heeft dezen man verdierlijkt’.

Deze foto en ‘carte de visite’ van de hondenboef zijn onlangs verworven met dank aan de Numan Stichting.